Wanneer mensen gaan mediteren wordt hen aangeleerd zo onbeweeglijk mogelijk te gaan zitten. Sarah Napthali geeft aan in haar boek dat zij dat een worsteling vindt. Ze krijgt snel pijn of jeuk. Daarom luisterde ze niet echt naar dit advies.
Maar op zekere dag herinnerde een leraar haar eraan waarom ze eigenlijk zou moeten proberen stil te zitten. Het is namelijk een manier om de gebruikelijke reactie van de geest op de proef te stellen. Je geest reageert automatisch en dus onbewust op de kleinste prikkels.
Gekibbel tussen de kinderen is een uitstekende manier om onszelf in niet-reageren te oefenen. Als we namelijk te vaak en snel reageren (reactief) op ruzies, geklik, en andere trivialiteiten worden we door onze kinderen tot het uiterste gedreven. Het helpt volgens Napthali om eraan te denken dat niet het gekibbel ons pijn doet. Nee onze eigen ongeduldige reactie doet ons pijn.
Het gekibbel kan gekmakend zijn en plotseling komen we dan buitengewoon geergerd tussenbeide. Soms is onze tussenkomst natuurlijk noodzakelijk; als er bijvoorbeeld lichamelijk geweld dreigt. Maar meestal kunnen we gewoon beter aanvaarden dat kibbelen gewoon altijd en overal bij kinderen hoort.
Gekibbel aanvaarden kan in het begin geweldig moeilijk lijken, maar het is een goede manier om onze kinderen het vreedzaam oplossen van problemen bij te brengen. Niets is natuurlijk beter dan het goede voorbeeld geven door hen te laten zien dat je als ouder niet perse geërgerd tussen gekibbel hoeft te komen. Lees er meer over in ‘Opvoeden is kinderspel’ van Sarah Napthali.
Het helpt volgens Napthali om eraan te denken dat niet het gekibbel ons pijn doet. Nee onze eigen ongeduldige reactie doet ons pijn.
Recent Comments