Beste mama Maxima en papa Willem-Alexander,

Beste mama Maxima en papa Willem-Alexander,

Gek genoeg werd ik een beetje blij van het bericht over de gebroken pols van jullie dochter. Natuurlijk niet om de pijn van het arme kind. Maar wel omdat ik me hierdoor een beetje verbonden voelde met jullie als ouders. Onze dochter had jaren geleden ook een gebroken polsje waar we niet meteen mee naar de dokter gingen.

Ouderschap is niet zomaar wat! Ook niet als je koning en koningin bent. Je leert het niet op school. Elke dag is anders. Je voelt je verschrikkelijk verantwoordelijk. Soms weet je niet hoe je om moet gaan met de signalen van je kind. Medische of sociale signalen. Soms grijpen we snel in soms doen we juist niets.

Een jaar of 8 geleden werd onze dochter (toen een jaar 5) op zondagavond bij vrienden op een feestje per ongeluk van de trap geduwd. Ze had een zere pols. Maar het zag er niet naar uit dat het iets ernstigs was.

Een paar maanden ervoor was onze zoon van de trampoline gestuiterd en bij hem was duidelijk dat er iets mis was. Hij bewoog de arm niet meer, werd lijkbleek als we eraan kwamen en in tegenstelling tot zijn normale doen werd hij stil; heel stil, hij zei niets meer.

Op maandag had onze dochter nog steeds last van haar pols. De huisarts stuurde ons door naar het ziekenhuis en ze bleek inderdaad een breukje in haar pols te hebben.

Ik heb me weleens schuldig gevoeld. Waarom had ik dat niet gezien? Misschien is dat wat me blij maakte aan het bericht: herkenbaarheid en menselijkheid.

Heel veel beterschap voor jullie dochter!

Mirjam

Vrolijkopvoeden